ΕΔΩ (ΣΤΟ) ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

17 Νοεμβρίου σήμερα και η πρώτη φορά που μπορώ να πάω ανήμερα στο ίδιο το Πολυτεχνείο, σε αυτό το ιστορικό κτίριο που ακούς μόνο στις σχολικές γιορτές, αν δεν πας σχολείο ή δε σπουδάζεις στην Αθήνα.

Πριν από 49 χρόνια, άτομα συνομήλικα, μέσα σε όλη την καθημερινή καταπίεση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης τους, αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Νέοι άνθρωποι που έτυχε να είναι εκεί και τότε, έμελλε να μιλήσουν για όλες τις φωνές που δεν μπορούσαν να ακουστούν, να αντιδράσουν και να πράξουν. 

Σήμερα η νεολαία πως βλέπει αυτή την επέτειο άραγε που την αφορά τόσο άμεσα; Ως μια απλή ημέρα που δεν έχει μάθημα ή ως μια υπενθύμιση, ότι είμαστε το μέλλον; Κάθε νέος και νέα μπορεί να εκφράσει ανησυχίες και προβληματισμούς, να παρακινήσει και γιατί όχι να αλλάξει κάτι στον κόσμο. Μπορεί να είναι κάτι μικρό, αλλά σίγουρα θα είναι σημαντικό. Αρκεί να το κάνει, ξεκινώντας από το ίδιο το άτομο και φτάνοντας στην ομάδα, για να θίξει ζητήματα που θεωρούνται ευαίσθητα, αλλά το αφορούν και η μη διεκδίκηση τους το πνίγει. Εκεί όπου βλέπει αδικίες και λάθη, να τα τονίζει, ώστε να διορθωθούν.

Ας θυμόμαστε, ότι έχουμε δύναμη και μπορούμε να την αξιοποιήσουμε. Κάθε μέρα.